Η Άρτα έχει ένα Κέντρου Υγείας αστικού τύπου που θα μπορούσε να είναι πρότυπο. Αλλά, αντιμετωπίζεται σαν… κέντρο διερχομένων γιατρών και νοσηλευτών. Μετακινούνται ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων υγειονομικών μονάδων. Το προσωπικό αντιμετωπίζεται σαν αναλώσιμο.
Στον ίδιο χώρο λειτουργεί ένα πραγματικό στολίδι μετα-νοσοκομειακής φροντίδας και ανάταξης: το ΚΕΦΙΑΠ το οποίο μπορεί να κάνει θαύματα για ασθενείς με κινητικά προβλήματα που χρειάζεται να έχουν υγειονομικές υπηρεσία, αλλά επιβάλλεται να απομακρυνθούν από το νοσοκομείο (δέσμευση κρεβατιών, λοιμώξεις κ.α.)
Το παλαιό νοσοκομείο λοιπόν, όπου στεγάζονται οι εν λόγω πολύτιμες για τους πολίτες του Νομού, υπηρεσίες είναι κληροδότημα και ευτύχησε να βρίσκεται σε ένα προνομιακό χώρο με μεγάλο οικόπεδο. Δηλαδή θα μπορούσαν, όπως έπρεπε, οι ασθενείς με κινητικά προβλήματα να κάνουν «δειλούς» περιπάτους. Και οι υπερήλικες που προσέρχονται με τους συνοδούς τους, να αφήνουν προσωρινά εκεί τα αυτοκίνητά τους ώστε να προσέρχονται με ασφάλεια στο εμβολιαστικό κέντρο. Μπας και, επιτέλους, αποκτήσουμε ανοσία στον κορονοϊό και θωρακιστεί υγειονομικά η πατρίδα μας.
Έλα όμως που και η πόλη της Άρτας έχει κυκλοφοριακά προβλήματα και έλλειψη πάρκινγκ, αφού οι υπεύθυνες ηγεσίες δεν φρόντισαν κατά τις προηγούμενες δεκαετίες προς τούτο…
Ναι, καλά καταλάβατε! Ήρθε η ανάγκη της πόλης να «κουμπώσει» στον αύλειο χώρο του παλαιού νοσοκομείου. Υποβαθμίζοντας τις υγειονομικές δομές με περισσότερο θόρυβο και σκόνη, στερώντας ένα (πιθανό) χώρο περιπάτου και ανάπτυξης νέων υποδομών υγείας.
Και αυτή η πτυχή μοιάζει ήσσονος σημασίας αν υπολογιστεί ότι ο αείμνηστος κληροδότης Αλέξανδρος Ζάρας σαφώς αναφέρει ότι η διάθεση του ακινήτου γίνεται, ΑΥΣΤΗΡΑ, για την λειτουργία νοσοκομείου (εν γένει).
Το παλιό νοσοκομείο, έτσι κι αλλιώς, δεν πρέπει να γίνει υπαίθριο πάρκινγκ. Αντιθέτως, τόσο το Κέντρο Υγείας και το εμβολιαστικό κέντρο όσο και το Κέντρο Αποκατάστασης επιβάλλεται να αναβαθμιστούν. Οι υγειονομικές υπηρεσίες πριν ο πολίτης πάει στο νοσοκομείο (πρόληψη, πρωτοβάθμιας φροντίδα), αλλά και η φροντίδα αμέσως μετά την νοσηλεία (αποκατάσταση, ψυχολογική στήριξη, αποφυγή ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων κ.λπ.) πρέπει να ενισχυθούν. Το λέει η κοινή λογική, το επιβάλουν οι σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις. Στο σάντουιτς της υγείας το νοσοκομείο είναι το «σαλαμάκι», το ψωμί πάνω και κάτω είναι η πρόληψη και η αποκατάσταση.
Κατά συνέπεια, οι φορείς άσκησης πολιτικής θα πρέπει αποδειχτούν πιο προσεκτικοί στην διαχείριση τέτοιας εμβέλειας δημόσιων υποθέσεων. Οι πολιτικές ευθύνες από την τσαπατσουλιά του πάρκινγκ μπορεί να αποδοθούν. Αυτό είναι το έλασσον. Τι θα συμβεί όμως αν οι αποφάσεις ή οι παραλείψεις της Διοίκησης οδηγήσουν, εκών άκων, στην αμφισβήτηση του κληροδοτήματος και την αντιστροφή της δωρεάς;
